وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
موسیقی یار و همدرد و همزبان دل انسان است. موسیقی با سیر رشد انسان های نخستین، راه پیموده است. اندک انسانهای که توانسته اند به این هنر دست بیابند و هنرمند شوند، از طرف همه جوامع و در تاریخ همه کشور ها روی احترام دیده اند. جز عده یی از افراد که از پشت عینک جهالت آلود به جهان و جامعه می نگرند.منع و محروم کردن مردم یک کشور از موسیقی، تنها مخالفان و دشمنان موسیقی را زیر این پرسش نمی برد که آیا این گروه (طالبان) نازلتــر از “اندوگونس ها” و انسان های بسیار پیشین میباشند، بلکه آسیب های ستمگرانه ی دیگری را نیز بر مردم تحمیل کرده است:هزاران هموطنی را در نظر بیاوریم که سالها زحمت کشیدند،
از راه این پیشه ی لطیف و روح نواز، نان شب و روز خانواده را پیدا میکردند و بر لبان مردم جامعه خوشی وسرور می نشاندند. تعدادی به ساختن و یا ترمیم ابزار موسیقی مشغول بودند…ملیون ها انسانی را در نظر آوریم که به موسیقی، به صدای هنرمندان، به صدای آلات و ابزار موسیقی، گوش میدادند و دلبسته ی موسیقی هستند…موسیقی و هنرمندان در افغانستان که بیشترین آنها با درد و رنج زیسته اند، امنیت را برهم نزده اند…زبان و حنجره و سینه، برای فحش دادن، توهین کردن و نفرت گستری و کینه ورزی نیست. با این ابزار انسان ها والاترین پارچه های دل انگیز و شگفت آور انسانی را خلق کرده اند که تروریست ها، پرورش یافته گان در چار دیوار محدودیت ها، سعی دارند،
جهان تنگ و تاریک خود رابر دیگران تحمیل کنند.قطع موسیقی و سایر هنرهای برتر انسان ها از افغانستان، با معنی و مفهوم واقعی اش، نسل کشی فرهنگی است. کشاندن ملیون ها انسان به سوی ماتم خانه است و جدا کردن آنها از فرهنگ و تاریخ که موسیقی بخشی از آن میباشد…حتی در بعضی فرهنگ ها در مراسم ماتم داری از ابزار موسیقی بهره می گیرند…ننگ تان باد و هزاران ننگ بر آنانی باد که با موسیقی و گروه طالبان دل بسته گی دارند، اما بر دهن و دست های خود قفل نهاده اند و این تصمیم غیر انسانی و دشمنی با موسیقی را هم خاموشانه بدرقه میکنند…
