زوال ارزشها زوال دین !

تمام افکار،دکتورینها،مکتبهای فکری و عقاید چه دینی و چه غیر دینی بقا و اعتبار شان در میزان وفاداری و پابندی انها به ارزشهای بزرگ انسانی ،معنوی و اخلاقیست که خود مستقل بوده و دارای اعتبار ثابت اند.این ارزشها دارای اعتبار جهانی بوده و بقا و تعالی اجتماعات بشری در گرو پابندی به انهاست.مکتبهای فکری و عقیدتی که نظامهای تیوریک اند در صورتیکه نتوانند این ارزشها را ایجاد و حفظ کنند تدریجا اعتبار و بقای شان را از دست خواهند داد زیرا عملا بقای تمدن و جامعه انسانی در گرو تحقق همین ارزشهاست و همین ارزشها معیار اعتبار هر نظام فکری و عقیدتی شمرده میشود.این ارزشها عبارتند از عدالت اجتماعی،کرامت انسانی هر فرد،پابندی به حقوق بشری هر فرد،ازادی افراد جامعه در بروز و شگوفایی استعداد های سازنده شان در هماهنگی با کلیت جامعه ،اگاهی از مسوولیتهای اجتماعی،احساس و تفاهم قوی همنوعی انسانی بطوریکه همه یکدیگر را دارای حقوق برابر انسانی دانسته و به هیچنوع تبعیضی میان همدیگر قایل نباشند.

داشتن صداقت و تعهد به ارزشهای والای انسانی و اخلاقی از سوی همه افراد جامعه بویژه حاکمان و گردانندگان امور جمعی.همینطور همه فضایل اخلاقی و معنوی دیگر که ضامن همبستگی اجتماعی و انسانی بوده و حس اعتماد و اخوت را میان احاد جامعه ایجاد مینماید.مجموعه اینها با هم میتوانند تعالی یک جامعه را در پی اورد.به باور دینداران دین یگانه مرجعیست که خود را بگونه انحصاری صاحب صلاحیت و ضامن این ارزشها و فضایل انسانی اخلاقی و معنوی میشمارد.اگر هر نظام فکری و سیاسی در انجام این مامول کوتاهی و ناکامی داشته باشد دین خود را ازان مبرا میداند.دین خود را برترین و نهایی ترین مرجعی میداند که میتواند این فضایل را در بشر ایجاد نموده و قبله امال بشریت شود بظوریکه هرکه از هر دری ناامید گردد میتواند امیدش را درین مقام حاصل نماید.نباید تصور نمود که ما خیال پردارزی و اوتوپیا بافی می کنیم،شاید اینها در غیر دین مبالغه امیز و خیالپردازانه به نظر اید که واقعیت هم همینست اما باید تاکید ورزیم که تخلف ازین موازین و ارزشها در دین روا شمرده نمیشود بلکه تخلف و گناه نیز شمرده میشود.دین قبل از همه امور دیگر این فضایل را وجهه همت خود ساخته و خوشبختیهای دیگر دنیوی را نیز در گرو همینها میداند.

اگر دین نتواند قبل از همه این ارزشهای عالی انسانی و اخلاقی را در بشر ایجاد نماید در هیچ قلمرو دیگر نمیتواند کاری انجام دهد و در رسالتش هم نیست.اگر به فرض همه امور دیگر را موفقانه براورده گرداند ولی در حوزه ایمان و اخلاقیات ناکام باشد از رسالت اصلی خود باز مانده است.ایمان راستین و اخلاق و فضایل معنوی سرمایه اصلی دین است بقیه همه حاشیه شمرده میشود.حالا شما دیندارانی را در نظر گیرید که رسیدن به قدرت سیاسی را برترین هدف خود قرار داده و همه چیز دیگر به شمول دین را ابزار این قدرت میداند.در قلمرو حاکمیت این دینداران هیچکدام ازان ارزشهای بزرگ انسانی،اخلاقی و فضایل معنوی را نمیتوانید سراغ نمایید.کجای این نظامها اسلامی و انسانیست؟این ارزشها وفضایل را که برشمردیم جوهر اصلی و بنیادین دین شهرده میشود بقیه همه ظواهر،صورتها،قالبها و چوکاتهای تهی شمرده میشوند.اگر این ارزشها را برداریم همه اداب،شعایر ،ظواهر و پوششها قالبهای مرده و پیکر های بیجان و بی محتوا اند.این صورتها و ظواهر قالبهای هویتی اند که درون شان خالیست.حکومتهای دینی خود را حافظ و پاسبان همین ظواهر مردم فریب میدانند که فقط بدرد عوامفریبی ،استبداد و گوسفند سازی جامعه میخورد.این نوع حکومتها تمام قدرت و امکانات خود را صرف حفاظت همین ظواهر میکنند که بصورت دیوار اهنین بدور مردم کشیده شده است و ازانها به مثابه غل و زنجیری استفاده میشود که مردم در داخل ان زندانی شده اند.این نوع تلقی ساده،جزمی و بی محتوا از دین با فرهنگ بدوی قبایلی خوب سازگاری دارد.متولیان و تیکه داران چنین دیانتی هدفی جز تحکیم حاکمیت و سلطه قبایلی بر مردم ندارند.چنین تلقی از دین فقط بدرد استبداد و عوامفریبی میخورد و فقط در میان عوام بیسواد و گله صفت خریدار دارد.تا انگاهیکه مردم نادان و بیسواد باقی بمانند بازار این تیکه داران و سوداگران دین هم پر رونق خواهد بود.در جامعه ایکه هیچکدام ازین اصول بزرگ انسانی و ارزشهای بنیادین بشری وجود نداشته باشد چه دیانتی باقی خواهد ماند.همانروزیکه این ارزشها و کرامتهای انسانی از جامعه نابود شود دین همراه با انها نابود میشود چون دیانتی بدون این ارزشها وجود ندارد.استبداد دینی اگر بد تر و مذموم تر از هر استبداد دیگر نباشد با هیچ استبداد غیر دینی فرقی ندارد.زمامداران چنین حکومتهایی فقط رذایل وجنایت خود را با این نوع دیانت حلال میکنند.باید این توهم را از سر بیرون نمود که با این ظواهر میتوان دین را از زوال و نابودی نجات داد.همراه و همپا با این ارزشها دین هم نابود میشود.

میگویند Astre فرشته عدالت در اعتقاد یونانیان قدیم با گسترش ظلم و فساد در جامعه از زمین فرار کرد.با ریشه گرفتن انواع مظالم و مفاسد در جوامع دینی فرشته دیانت هم از زمین فرار نموده است.دیانت با سیاهی لشکر و ظواهر بیروح هویتی سنجیده نمیشود.از مهاتما گاندی پرسیدند ایا تمدن غرب را قبول داری؟ در جواب گفت بلی اگر تمدنی وجود داشته باشد.در مورد دین هم همین را میتوان گفت.حیات و تمدن انسانی بدون این ارزشها پایه و بقایی نخواهد داشت.دین نیز با همین ارزشها و فضایل شریف انسانی زنده است.هر مومنی که این را نداند مقلدی بیش نیست.زوال و بحران همین ارزشها در جهان کنونی یک بحران بزرگ بشری را بوجود اورده است.بشریت بدون تحقق این ارزشها و اصول بنیادین زندگی نمیتواند دوام بیاورد.بدلیل فقدان همین ارزشهاست که امروز همه داعیه ها و شعار ها از قبیل دیموکراسی،حقوق بشر و ازادی بی اعتبار گشته اند.این ارزشها در همه جهان دارای اعتبار بشری اند.

بشریت کنونی همه این داعیه ها،شعار ها و ایده الها را در صحنه های بربریت متمدنها در غزه لگدمال گشته و بی اعتبار می بینند و نمیدانند به چه امید و به کجا تکیه کنند.ما در دوران خود یک فاجعه و بحران غیر منتظره را شاهدیم که همه ارمانها و ایده الهای بشری در مسلخ ان گردن زده میشوند.انچه در غزه میگذرد محکی است که همه را از دینداران و بی دینان در ازمون انسانی و وجودی قرار داده است.در یکطرف ان متمدنان بی فضیلت و در سوی دیگر ان دینداران بی احساس و بی مسوولیت قرار دارند.گویی در هردو سو انسانیت و فضیلت مرده است.مرگ هر انسان بیگناهی مرگ همه بشریت نیز هست.درداور تر از همه مشاهده دینداران عوامفریب و ظاهری است که با ظواهر دل بد کننده و تظاهر به دیانت بی محتوا در بیهودگی از متمدنان بی فضیلت و بی دین چیزی کم ندارند.گر همه فعالان اجتماعی و مصلحان پیشقراول بشری یکبار دیگر بر ارزشهای حقیقی جهانی و انسانشمول تکیه و تمسک ننمایند این مردمفریبان شرق و غرب بشریت را در گودال بربریت فرو خواهند افگند.