وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
یک تقاضا دارم ! میــــخواهم مرا در”مجلس نماینده گان افغانستـان” راه ندهند. بازهم چشمدیدها را با شما بیاورم. بارها اتفاق افتاده است که مشاجره ویا دقیق تر آن قیل وقال وکیل صاحبان، به مبارزه وتوسل به سلاح میسر رسیده است.
مدتی بوتل های آب آن وظیفۀ مبارزاتی را انجام داد. سرانجام صدر نشینان مجلس از ترس اینکه خودشان هم افگار نشوند، داشتن بوتلهای شیشه یی را منع و بوتلهای پلاستیکی را اجازه دادند. گرچه در کشاکش مبارزاتی وکیل صاحبان، دست به سوی این بوتلها نیز رفته است، اما صدرنشینان توفیق بزرگ ازبابت کاهش خطرراجشن گرفتند.
حالا بُعد دیگری از بدبختی دامنگیر من شده است. وقتی وکلای قهرخویِ خواب الود می شنوند که یک وکیل دیگر، نکته یی را از سخنان وی طرف بحث قرار داده است، آماده گی می گیرند که مرا از پای بیرون بیاورند و آن دیگری را بزنند.چون بوت جنگی و بوتل زنی بیشتر شد، روزی از قــلم پرسیدم که:جانم چرا هنگام مشاجره ها به سوی تو و کاغذ روی نمی آورند تا یادداشت بردارند و به نوبۀ خویش به صحبت بپردازند. قلم در جواب من گفت:
کفش و دریشی و مُــودِ چپن ابریشمی، ناخن های ناگرفتۀ وکیل و بسا چیزهای اندام او را پنهان میدارد. اما وکیلی که سواد خواندن ونوشتن را نداشته باشد، این قلم بیچاره را برای چی در زندان جیب خود شکنجه کند!بهتر آنست تقاضا شود که همه وکلا، مانند انسانهای اولیه، با پای برهنه، داخل مجلس شوند و کفش ها ممنوع الدخول.
