عابدان و دعوتگران موسمی!

یکی از مشکلات ما مردم این است که نماز وعبادت وکارهای خیر ما موسمی است، به این معنا که در ماه رمضان نماز می خوانیم وبعد از رمضان در مساجد کسی پیدا نمی شود همینطور در عرصه های دیگر … در این روزها که مهمانان به ولایت پنجشیر سرازیر می شوند حس امر به معروف ونهی از منکر ما تحریک شده است وبرخی ها با بلند کردن شعارهای توخالی می خواهند مردم را از پنجشیر وپنجشیریان متنفر سازند، وبا این کار اب در اسیاب دشمن می ریزند.برای این جوانان که احساسات شان از عقل شان بزرگتر است می گویم که مساله امر به معروف ونهی از منکر یک وظیفه دینی اجتماعی وانسانی است اما برای کسانی که می دانند معروف چیست ومنکر کدام است؟ اما ان هایی که از الفبای معروف ومنکرخبری ندارند هیچ لازم نیست که کـاسه داغتـــر ازاش شوند.

مامسلمانان با ایات صریح قرانی دعوت شده ایم تا مردم را با موعظه نیکو ومجادله احسن به سوی اسلام وقوانین اسلامی فراخوانیم اما اینکه موعظه نیکو را واگذاریم وبا مردم با سوته وفحش ودشنام برخورد کنیم چنین چیزی درهیچ جای شریعت اسلامی جای ندارد جز در شریعت ساخته وپرداخته ملاهای عقده ای. برنامه های اخلاقی را با زور نمی شود بر مردم تحمیل کرد واگر کسانی چنین کارهایی کردند خودما با سروچشم دیدیم که عکس العمل ان خیلی خطرناک بود. کسانی که در پی چنین کاری اند به کسانی مشابه اند که بر اعرابی ای که در مسجد پیشاب می کرد مردم برخاستند تا او را بزنند. پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود:« او را بگذارید و بر بول او دلوی یا چند دلوی آب بریزید، زیرا شما برانگیخته شده اید تا آسانگیر باشید و برای آن برانگیخته نشده اید که سختگیری کنید»بناءا سماحت اسلام را با کارهای احمقانه تان زیر سوال نبرید ایا برای تان وحشت طالب ودهشت داعش کافی نیست؟ ان ها به کجا رسیدند تا شما برسید؟ وان ها چه شاهکاری انجام دادند؟ راه اصلاح در جوامع اسلامی راه سوته ودشنام وبد اخلاقی نیست بلکه تربیت وپرورش است. اگر واقعا دل تان به ملت می سوزد از طریق تربیت وتعمیم معارف دینی وبسط وگسترش فرهنگ اسلامی وارد شوید نه از طریق راه ورسم بن لادن وملا عمر وبغدادی. شیخ محمود شلتوت در کتاب خود بنام الاسلام عقیده وشریعه می گوید:« اصلاح باطن پایه واساس هر اصلاح ظاهری است، اصلاح بیرونی بقائی نخواهد داشت مگر اینکه فراورد واثر اصلاح باطنی باشد» سخن وی را دکتر قرضاوی تایید کرده در کتابش فقه الاولویات می نویسد:« قوانین به تنهائی نمی تواند جوامع را بسازد وامت ها را پایه گذاری کند، انچه که جوامع وملت ها را می سازد، تربیت وفرهنگ است، پس قوانین به عنوان سپر وحمایت گر می ایند».