وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
بدون تردید یکی از مهمترین رویداد های سدۀ اخیر شگوفایی علم و دانش و تجربه و اندیشه است و بالندگی و پویایی جوامع جدید در رونق گرفتن مبا حثات علمی ، تضارب آ راء ، و تبادل افکار است . جامعه جدید جامه ای است که ؛ در آن میباید به علم و عالمان و روشنگران ارزش گذاشته شود و در نتیجه افکار عمومی جامعه – نیز -به نقد عالمان و روشنگران ارج قایل شوند و اما این آزادی اندیشه و ” نقد ” پدیده های اجتماعی امر مطلق نیست ، یعنی در دنیای جدید وقتی آ زادی بیان را تعریف میکنیم به این نتیجه میرسیم که ، آ زادی بیان مطلق و بدون قیود اخلاقی الزام آور نیست برعکس آزادی بدون اخلاق ، مروت و مدارا ، امری خود ستیزانه و متناقض است .
بنآ یکی از مهمترین قیود آ زادی بیان ، قیود اخلاقی و اصول اخلاقی است .اخلاق و اصول اخلاقی از اموری هستند که بر توسن آ زادی بیان لگام میزنند به تعبیر دیگر ، اخلاق حاکم بر آ زاد ی بیان است و آ زادی بیان در صورتی عاقلانه و در نتیجه ثمر بخش خواهد بود که در چهار چوب اخلاق باشد و حرمت مرز ها ی اخلاقی و انسانی را نگهدارد .فرض را بر این میگیریم که ما در مدینه فاضلۀ افلاطون بسر میبریم آیا در این زمینه هیچ مانعی بر سر راه مطلق آ زادی بیان وجود ندارد؟ آیا در مدینه افلاطون نقد بدون اخلاق پیروان جدی دارد ؟بدون تردید که افلاطون مدینه اش را بر اساس حاکمیت قانون و شهروندی و تکثر گرایی و همگرایی اجتماعی پی افگنده است و شهروندان مکلفیت دارند از قانون پیروی نمایند .من بار گفته ام که که اگر کسی براین باور ناصواب باشد که که عقیدۀ او یگانه راه رسیدن به حقیقت است و دیگران باید بدنبال او بیایند و حق مخالفت را ندارند بدون تردید چنین کسی شایسته گی زیستن در جامعه مدنی را ندارد او یک شهروند وفا دار به آرمانهای شهروندی نیست او یک خود برتر بین و فاشیست و دیکتا تور خود کامه است ، حالا فر ق نمیکند که این صدا از حلقوم دیندار و مذهبی خارج شود یا از حلقوم هتلر یا سکولار های فلسفی که با بنیاد های دین سر ستیز دارند ! 
چون گفته اند ” همه چیز را همگان میدانند در حالیکه همگان هنوز از مادر زمان تولد نیا فته اند “چندی قبل پستی را گذاشتم و از یاران تقاضا کردم که بیایید مرز ” نقد ” و ” توهین ” را از هم مجزا و مشخص کنیم اما عده ای از دوستان خوب ما عکس العمل های گونا گون و متفاوت نشان دادند عده ای آنرا مزموم گفتند وعده ای فرمودند :اگرکسی علیه عقیده ومذهب و مکتب واید یولوژی دیگری خط کشی میکند بدون تردید ازآن مکتب وآن اندیشه ستم دیده اند وهرکی را دردی رسد نا چار وای وای میکنند وستم دیده را نشاید که حدود وثغورومراتب واصول اخلاق ومرزومیدان برای بیان خود ش تعیین کند .
اما دردا ودریغا که این اندیشه ازبنیاد نا درست است چرا که توهین اصلآ شاخصه انسان -به خصوص – انسان امروزی که دم از عقلانیت و هومانیسم میزند نیست ، انسان برای آن شرف خلقت نیافته است که زبانش را برای جیفه دینا و باور و عقیده و یا عقده اش به الفاظ زشت و موهن آ لوده بسازد . در دنیای جدید ایجاد ” گفتمان” درون دینی و نقد بارو های دینی از اهیمت بسیار بر خور دار است فلهذا روشنگران و روشنفکران هر روز باید با قرائت های مختلف و متفاوت و گاهی متضاد از قرآن و حدیث و تاریخ دینی در گیر شوند و تلاش کند تا تصویر عاقلانه تر و دقیق تر از قرآن و حدیث و تاریخ دینی ارائه دهند این منصفانه ترین شیوه مبارزه با خرافات دینی است و در مقابل دینداران نیز نباید از این نقدینگی علیه دینشان هراس داشته باشند
اما هیچ روشنگر و روشنفکر بنا بر قاعده مسلم روشنگری حق توهین و تحقیر و ستیزه را ندارند هرچند بدون تردید بخاطر وجود گروه های تند رو دینی بازار توهین و. فحاشی به سکۀ رایج روزگار ما تبدیل شده است بنا من توهین به شخصیت ها و کا را کتر های دینی را یا هر شخص دیگری که مخالف ما هستند را ، عمل مثبت نمیدانم برعکس نشانه کم آگاهی دوستان میپندارم البته مبازره مدنی با احکام اعدام ، شکنجه ، سنگسار ، قصاص ، حجاب اجباری و غیره را حق مسلم روشنفکران عزیز میدانم سخنان موهن برهم زدن مرز میان نقد و توهین است و بس .
