وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
یکی از دوستان نوشته بود “تا در وطن یک خدمتگار صادق پیدا نشود روزگار ما بهتر نخواهد نشد.”راستی این خدمتگار صادق را چرا مادرش به دنیا نمی آورد تا ما را از این بد بختی نجات بدهد؟چند دهه و یا ممکن چند قرن دیگر باید منتظر بمانیم تا این خدمتکار صادق را مادرش بزاید؟
واقعیت این است که طرز فکر ما هنوز هم در گذشته ها گیر کرده و به گونه ی غیر مستقیم منتظر معجزه هستیم، چشم براه ناجیِ هستیم که بیاید دست ما را بگیرد و ما را از این منجلاب بیرون بکشد.تا زمانیکه با این نوع رویا ها زندگی میکنیم هیچ خدمتگاری با ما صادق نخواهد بود.این خدمتکار صادق را باید در درون خود جستجو کنیم، نه در بیرون از خود.اول از خود باید بپرسیم که آیا خود ما خدمتگار صادق هستیم، اگر هستیم چرا این خدمتگار را در بیرون از خود جستجو میکنیم؟ اگر نیستم، چرا نیستم و چرا از دیگران این توقع را داریم؟آیا حتی همین خواست ما صادقانه است؟ 
یعنی اینکه آیا ما واقعا یک خدمتگار میخواهیم و یا دنبال کسی هستیم که روی شانه های خود سوارش کنیم، از او موجود آسمانی بسازیم تا با هر اشاره اش سر های خود را به پایش بمالیم؟در جهان مدرن و پیچیده امروزی آرزوی اینکه کسی پیدا شود و همه مشکلات ما را یک شبه حل بسازد بیشتر یک اوتوپیا است تا یک خواست واقع بینانه.مادر طبعیت هر روز صد ها و هزار ها خدمتگار را در خدمت ما قرار میدهد و این ما هستیم که او را باید صادق بار بیاوریم و فاسدش نسازیم. این ما هستیم که با خود باید صادق باشیم، از خدمات شان ابراز سپاس نماییم و خطا هایشان را بروی شان بیاوریم تا متوجه شوند و خود را اصلاح کنند.خدمتگار صادق را باید اول در درون خود بیافرینیم، خدمتکاری که در حرف و عمل خود صادق باشد، بعد آنرا به بیرون فرافگنی کنیم.
