وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
بیت بالا از شاعری عراقی است که امروز با تماشای یک صحنه کوتاه اما خیلی متأثر کننده در کلیپ تصویری شعر فوق به ذهنم خطور کرد. در این کلیپ یک نماز خوان جاهل ناوقتر زمانی به مسجد برای ادای نماز جماعت می آید که امام با مقتدی ها در حال سجده هستند و در صف اخیر چند طفل معصوم نیز در حال سجده قرار دارند و این فرد با لگد یکی از این اطفال را در حالیکه طفل در حالت سجده می‌باشد میزند تا برایش در صف نماز گزاران جای بدهد.
روایت است زمانیکه پیامبر خدا در خانه نماز ادا میکرد در حال سجده می‌بود نواسه هایش هر یک حسن و حسین رض بالای شانه پیامبر ص بالا میشدند وقتیکه پیامبر سر از سجده برمیداشت طوری سر از سجده بالا میکرد که نواسه هایش از شانه اش پایین نیفتند😭.آیا ما امت همان پیامبر هستیم؟ آیا اسلامیت و ادای نماز جماعت همین است که این آقای نمازگزار ناوقتر از بالای وظیفه و یا هم با «بی بی صنم جان!» خود در خانه «عشقینگ» کند و در آخرین لحظه نماز جماعت به مسجد برود و اطفال معصوم را در حالت سجده خلاف نورم های انسانی با لگد بزند که گوشه شوند که آغای نمازگزار صاحب برای ادای نماز جماعت آمده ؟
هرگاه نماز اعمال روزمره ما را انسانی نسازد آن نماز نیست فقط حرکات سپورتی است و بس. و اینک شعر عراقی را مکمل در مورد همچو آقایون نماز گزار به خوانش گیرید:
دوش رفتم به خرابات مرا راه نبود
میزدم ناله وفریاد کس از من نشنود
یا نبُد هیچ کس از باده فروشان بیدار
یا که من هیچ بُدم هیچ کسم در نگشود
پاسی از شب چو بشد بیشترک یا کمتر
رندی از غرفه برون کرد سر و رخ بنمود
گفت خیر است در این وقت که را میخواهی
بی محل آمدنت بر در ما بهر چه بود
گفتش : در بگشا ، گفت : برو هرزه مگو
کاندرین وقت کسی بهر کسی در نگشود
«این نه مسجد که به هر لحظه درش بگشایند
که تو دیر آیی و اند صف پیش استی زود»
این خرابات مغان است که در او رندانند
شاهد و شمع و شراب و دف نی ، چنگ و سرود
هر چه در جمله آفاق ،در اینجا حاضر
مومن و ارمنی و گبر و نصاری و یهود
سر کویش عرفات است و مقامش کعبه
دوستان همچو خلیلند و رقیبان نمرود
سر و زر هیچ ندارد در این بُقعه محل
سودشان جمله زیان است و زیانشان همه سود
گر تو خواهی که دم از صحبت ایشان بزنی
خاک پای همه شو تا که بیابی مقصود
