وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
قریب تمام کشور های دنیا یکروز را در کشور خود بنام روز استقلال، روز آزادی ، روز جدایی از بند حاکمان و طبقه اکثریت ظالم و ناعادل جشن میگیرند، بگونه مثال پاکستان روز آزادی یا جدایی از هندوستان را بتاریخ چهاردهم اگست یا «چودا اگست!» با سرودن دل دل پاکستان! جان جان پاکستان! جشن میگیرند، اگر چه صاحب نظران جدایی پاکستان را یک فاجعه برای باقی مسلمانان مظلوم هندوستان میدانند زیرابا جدایی پاکستان مسلمانان هند در اقلیت مطلق تحت ستم هندو ها قرار گرفتند.
در پاکستان اگر حزب مسلم لیگ به قدرت باشد یاحزب مردم یا حزب تحریک انصاف یا جماعت اسلامی و نشنل پارتی همه همان روزمشخص چهاردهم اگست را متحدانه با مردم یکجا جشن میگیرند.همین قسم درایالات متحده آمریکا روزچهارم جولای را همه مردم چه حکومت وچه رعیت با سرورو شادمانی جشن میگیرند، چهارم جولای روزی است که آمریکایی ها سه صد سال قبل استقلال خود راازانگلیس هاگرفتند،همین قسم درآمریکا نیزاگرحزب دموکرات ها یاحزب جمهوریخواه ها در قدرت باشند روز چهارم جولای را یکجا با مردم جشن میگیرند،
در افغانستان در زمان حکومت ظاهر شاه حکومت و مردم روز ۲۸ اسد روز استرداد استقلال کشور را از بند انگلیس های متجاوز با شوق و نشاط جشن میگرفتند، خوب به یاد دارم که طفل بودم بیست روز قبل از روز موعود از کنج تعمیر بالاحصار تا پل محمود خان جاده با بیرق ها و گروپ های رنگه برق چراغان میشد ، چمن حضوری که در آنوقت سرسبز بود از طرف شب مردم با سرور و خوشی می آمدند و روز استقلال را جشن میگرفتند و شب بیست هشتم اسد آتش بازی صورت میگرفت و ده ها پروگرام تفریحی و سرور برپا میشد زیرا استقلال افغانستان به اثر تلاش، جد و جهد تمام مردم سلحشور افغانستان به دست آمده بود
در آن جنگ آزادی خواهی حزب، گروه، جریان، قوم، تبار، سمت و زبان مطرح نبود هیچ رهبر یا بزرگ قوم ادعای «تندرویی یا سست رویی!» یا اکثریت و اقلیت را نمی‌کرد زیرا پدران همه ما در آن مبارزات آزادیخواهی سهم فعال داشتند چنانچه امیر حبیب الله کلکانی که سواد هم نداشت در بیانیه تاریخی خود خطاب به مردم گفته بود که استقلال را نه من (عسکر) بدست آوردیم و نه امیر امان الله خان افسر این استقلال مال شماست، مردم خاص برای رضای خدا و آزادی وطن نه منافع شخصی، گروهی، مادی و استخبارات همسایه ها جنگیده بودند.دردا و حسرتا که بعد از سقوط حکومت ظاهر شاه هر شخص، هرگروه، هر حزب که حکومت قبلی را سرنگون، حاکمان حکومت قبلی را قتل و یا فرار داده اند آنها همان روز به دست گرفتن قدرت را جشن میگیرند مثلآ لیونی سردار تاریخ ۲۶ سرطان را جشن میگرفت، خلقی ها هفتم ثور را جشن میگرفتند، خانه پرچمی ها پر از گندم که شش جدی را بنام مرحله نوین و تکاملی انقلاب کبیرثور!!! جداگانه جشن نمیگرفتند. مجاهدین هشتم ثوررا جشن میگرفتند،
حتی حامد کرزی و تمام رهبران جهادی منفی حکمتیار هشتم ثور را جشن میگرفتند تا اینکه در سال ۲۰۰۵ اشرار از مخروبه های باقیمانده از جنگ های تنظیمی دهه هفتاد لوژ مهمانان را در هنگام رسم گذشت هدف قرار دادند و آغای څمکنی نماینده مردم پکتیا در پارلمان را با چند تن دیگر به قتل رسانیدند که بعد از آن واقعه حامد کرزی روز هشتم ثور یعنی روز پیروزی مجاهدین را در داخل ارگ و محوطه وزارت دفاع بشکل بسیار کوچک و سطحی تجلیل میکرد تا بالاخره در وقت 
داکتر غنی فراری آن یادبود و تجلیل هم به باد فراموشی سپرده شد و تا امروز دیگر کسی نه روز استقلال ۲۸ اسد را جشن گرفت، نه ۲۶ دلو روز اخراج قوت های شوروی را و نه هشتم ثور روز سقوط حکومت داکتر نجیب الله را، متاسفانه نه تنها مردم مظلوم افغانستان دیگر جشن ندارند بلکه توسط طالبان، افراطیون و تکفیری ها جشن روز دهقان و نوروز باستان نیز حرام فتوی داده شد
و جشن عنعنوی دهقان و نوروز هم به ابدیت پیوست.حال سوال مطرح میشود که آیا طالبان روز ۱۵ آگست روز اشغال کابل را جشن میگیرند یا اینکه تنها با رژه رفتن تانک های آمریکایی که برای شان مطابق قرارداد دوحه سپرده شده و رژه رفتن کندک انتحاری روز اشغال کابل را جشن میگیرند یا خیر؟یا مردم عام، زنان، بانوان، کسانیکه کار و روزگار و آزادی های فردی و اجتماعی خود را تحت ستم رژیم طالبانی از دست داده اند نیز در این تجلیل طالبان خود را سهیم میدانند؟
روزی را در افغانستان نصیب ما کن که همه مردم مظلوم و مستضعف افغانستان تحت بیرق عدالت اجتماعی و حکومتی که در آن همه اقشار، اقوام ، ملیت ها خود را شریک بدانند و نام جشن خود را جشن (برقراری عدالت اجتماعی) در افغانستان تجلیل نمایند که به گفته مرحوم آصف جلالی و برادران هزاره ما همسایه های مغرض ما وقتیکه جشن ما را «بینگره که بینگره دیل شان میثل بم اینفلاق کند!!».
