وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
انسانها!
گفتم من در روزهای آفتابی و شب های زمستانی، در کاخ ها، زندانها و قبرستانها وهر جای دیگر، شاهد و گواه خوشرفتاری و کجرفتاری های شما هم بوده ام.
از آن هنگامی که بر من بخیه زدید تا هنگامی که میخ ها را بردلم نهادید، وسر انجام اگر عمر شما درازتر از عمرمن بود، مرا دور انداختید؛ بارسنگین و توان سوزی را بر دوش داشته ام. بار صاحب ام را!
انسانها!
من هم مانند قلم، آدم های رنگارنگ را دیده ام ومانند رنگهای قلم خندیده وگریسته ام.اما منِ بی زبان، یخی نبوده ام که هر لحظه آب شده و مرگ را نگریسته است. تعدادی از شما که اندک هم نبوده ونیستند، وصله وپینه ومیخ هایی را برتنم افزودید. تا روز گار دیگر نیز پای های شما را از گزند خار و سنگ، برف وباران دور بدارم ونجات بدهم.من بی زبان خـُــرد وخمیر شده وبه تنگ آمده در زیرفشار هرزه گردی ها، یکنواختی ها، روزمره گی ها و پوچی های شما دیده ام که اگر باری توتۀ از تنم فرو افتاد و چون گریانِ دهنِ بی سخن، باز شد، اندک کسانی از شما را سراغ داشتم که بگوید:
“بخیۀ کفشم اگر دندان نما شد، عیب نیست
خنده می آیـد او را بر هرزه گردی های ما”
انسانها!
فغان تراکم کرده و دردهای نگفتۀ من زمانی بیشتر بوده است که شما، در تمام عمر خویش پای در فرق ودلم میگذارید. شما زله و ناتوان می شوید وباز نشسته، اما پای از سرمن دور نمیکنید. مرا که باید باز نشسته کنید، حتا گاهی برای فرزندان خویش به میراث می گذارید. من از کار افتاده را در جای آنکه به آرامگاه ابدی ام بسپارید، رنگ و روغن میدهید، همراه پالایش با آلایش. وقتی مرا برای بوت دوز کوچۀ تان که چشم به راه بوت های کهنه است، میفروشید، فریادم را چه کسی میداند!؟
انسانها!
در کنار این درد، رنج دیگری نیز دارم. آنرا نیز با شما درمیان بگذارم: کسانی مرا خریده وبه خانه برده اند. هنگامی که دروازۀ الماری دهلیز خویش را گشوده اند، چشم ام به انبوهی از کفشها افتاده است که هرگز از جای تکان نخورده اند.
* مصرعی از غزل صائب تبریزی شاعر شرین زبان فارسی
