وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
امیرعبدالرحمان خان را که پدرش سالها پیش دیوانه نامیده بود، دیوانه یی بود درکار داشتن قدرت وانجام وظایف تابعۀ آن، هوشیار…در برابر مقام های بریتانیه که امور خارجی افغانستان را مانند زمان پدر و پدرکلانش از هند در اختیار داشتند، گردن خمیده ورفتارچاپلوسانه و مزدبگیرداشت، با کارنامه یی هم در زمینۀ خاکفروشی…گزند و آسیبی که جامعۀ ما ازقدرت مندان سلاحدار، فاقد عقل و دیوانه صفت دیده است، تصور می شود به درستی بازشناسی نشده باشد. دیوانگانی که در چارچوب وظایف قدرت جویانه وتحمیل خویش بر مردم، هوشیار نیز بوده اند…””…
نظامی که درهیأت افکارامیر جای داشت و آنرا متحقق نیز کرد، مطلق العنانی بود. سیر رشدی را که در زنده گی طی نموده بود، او را برای آن آرزو ها کمک می رسانید. امیر از کودکی ونوجوانی با تفنگ، کشتن، به دهن توپ پراندن، قدرت طلبی، وتن ندادن به دیگران پرورش یافته بود. اگر دو بار حاصل زحمات خونریزانۀ خویش را تقدیم پدرش افضل خان وکاکایش اعظم خان نمود، پس از مرگ شیرعلی خان فقط خود را شایستۀ مرد شماره یک وبالاترازهر قدرت ونیروی داخلی می دانست.این ذهنیت ومساعد بودن عامل استعمار بریتانیه برای او،
اگرهدف کسب قدرت را فراهم کرد، تحکیم وتثبیت آن وسرانجام اطمینان برای سرکوب مخالفین راازراه نظامی طرف توجه قرار می داد.واگر او را آدمی می یابیم که افکارش با جهالت آلوده است، اگراو را بسیار به دور از توجه به فرهنگ ونیازهای فرهنگی حد اقل مفید به حال جامعه وانسان محتاج به ترقی وتحول می یابیم، از سوی دیگر برای خود، خانواده و خاندان خویش، استفاده از ساختار مطلق العنانی وفرهنگ آنرا خوب آشنا شده بود. اما طوری که می دانیم، برخی این استنباط را ندارند که میان تأمین منافع و پیروزی های شخصی، خاندانی او با آسیب های تاریخی واجتماعی برجای مانده از مطلقیت اش تفاوت را در نظر آورند….”
