سوله دینی فریضه که جنګی خُدعه؟

ﺳﻮﻟﻪ ﺯﻣﻮﻧږ ﻣﻠﻲ ﺍﻭﺣﻴﺎﺗﻲ ﺍړﺗﯿﺎ ﺩﻩ ﺍﻭ ﺩﻫﻤﺪﻏﯥ ﺍړﺗﻴﺎ ﺗﺮﻻﺳﻪ ﮐﻮﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻪ ﻣﻠﻲ ﺍﻭ ﺍﻓﻐﺎﻧﻲ ﺭﻭﺣﯿﻪ وڅیړل ﺷﻲ. ﺗﻠﭙﺎﺗﯥ ﺍﻭ ﺍﻏﻴﺰﻣﻨﻪ ﺳﻮﻟﻪ ﻫﻐﻪ وخت راتلای شی چی دقضۍ ټول جنګی،ﻣﻠﻲ ﺍﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍړﺧﻮﻧﻪ ﭘﮑﯥ ﺭﻏﻨﺪﻩ ﺭﻭﻝ ﻭﻟﻮﺑﻮﻱ. ﺩﻫﻴﻮﺍﺩ ﺩﻫﺮﯤ ﺑﺮﺧﯥ ﺩﭘﺮګنوګټې ﭘﮑﯥ ﺩ ﻭﺭﻭﺭﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ  ﭘﺮﺑﻨﺴټ ﺧﻮﻧﺪﻱ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮﯤ ﻭﻱ.ﻟﻪ ﺑﺪﻩ ﻣﺮﻏﻪ ﺩﺍﺳﯥ ښکاری  ﭼﯥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﻫڅه  ﮐﻮﻱ ﭼﯥ ﺳﻮﻟﻪ ﺩ ﻳﻮﯤ ﻣﺤﺎﺭﺑﻮﻱ ﺧﺪﻋﯥ ﭘﻪ ﺗﻮګه  ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ګټو پر ﻣﺤﻮﺭ ﺭﺍﻭڅرخوی  ځکه  ﺧﻮ ﭘﻪ ﺯﻏﺮﺩﻩ ﻭﻳﻼﻱ ﺷﻮ ﭼﯥ ﻧﻪ ﺣﮑﻮﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺩ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻲ ټیم ﭘﻪ ﺑﺸﭙړه  ﺗﻮګه  ﺩﻣﻠﺖ ﺍﺳﺘﺎﺯﻳﺘﻮﺏ ﮐﻮﻱ.ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﭘﻪ ﻧﻮﻡ ﻟﻪ ﻫﻮﮐړه ﻟﯿﮏ څخه  ﻭﺭﻭﺳﺘﻪ ﺑﻴﺎ ﻫﻢ ﺩ ﺟګړﻭ ﭘﻪ ﮐﺮښو ﮐﯥ ﺍﻭﺳﻨﻰ ﺷﺪﺕ ﺩ ﻫﻮﮐړه  ﻟﯿﮏ ﻟﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﺮﻩ ﭘﻪټکر ﮐﯥ ﺩﻩ ،ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﺍﻭﺧﺒﺮﻭﻟﻪ ﻓﺮﺻﺘﻮﻧﻮ ﺳﺮﻩ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺟګړﻭ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺯﻭﺭﺍﭼﻮﻝ ﺩ ﻭﺍﮎ ﺩ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭﺍﻭﻳﺎ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻭﺍﮎ ﮐﯥ ﺩ ﭘﺎﺗﯥ ﮐﯧﺪﻭ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺩ ﺧﭙﻠﯥ ډﻟﯥ ﭘﻪ ﻣﺤﻮﺭﻱ ﺭﻭﻝ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﻓﺸﺎﺭ، 

ﺩ ﺑﻦ ﭘﻪ ﻏﻮﻧډﻩ ﮐﯽ  ﺩ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﻧﻪ ﺷﺘﻮﻥ ،  ﺍﻭ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺩ ﺷﻤﺎﻟﻲ ټلوﺍﻟﻲ ﺗﻪ ځوﺍﮐﻤﻦ ﺭﻭﻝ ﺳﭙﺎﺭﻝ ﺯﻣﻮﻧږ  ﺩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﻪ ګاﻟﺮﻱ ﮐﯥ ﻫﻐﻪ ﮐﺮﻏﻴړﻥ ﺍﻧځوﺭﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺯﻣﻮﻧږﺩ ﺗﻴﺮﻭ ﻟﺴﻴﺰﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻳﯥ ﺑﺪﺭﻧګه کړﺉ ﺩﻩ. په لنډ مهاله  منځﻤﻬﺎﻟﻪ ﺍﻭ ﺩﻭﺍړﻭ ټاﮐﻨﯿﺰﻭ ﺩﻭﺭﻭ ﮐﯽ ﺩ ﺯﻭﺭﻭﺍﮐﻮ ﺍﻭ اوټوپکوالو برلاسۍ ،په حکومتی اداروکی پراخ اداری فساد ، غصب بی عدالتی ددینی او ملی ارزښتونو توهین  ﭘﻪ ﺳﺮﮐﻮﻧﻮ ﻻﺭﻭ ﮐﯥ ﺑﻤﻮﻧﻪ ،  ﺷﭙﻨﻲ ، ړﻧﺪﯤ ﺑﻤﺒﺎﺭﺉ ، د ګڼی ګوڼۍ په ځایونو کی ﺍﻧﺘﺤﺎﺭﻱ ﺑﺮﻳﺪﻭﻧﻪپه ټوﻟﻨﻴﺰﻭ ﺍﻭ ﻧﻮﺭﻭ ﺭﺳﻨﻴﻮ ﮐﯥ ﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﭼﺎﺭﻭﺍﮐﻮ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻫﻢ ﺩ ﻫﻐﻮﻯ ﺩ ﭘﻠﻮﻳﺎﻧﻮ ﻟﺨﻮﺍ ﺩ ﺳﭙﮑﺎﻭﻯ ﺍﻭ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﮐﺎﺭﻭﻝ ﺍﻭ ﺩ ﺩﻭﺍړﻭ ﻟﻮﺭﯾﻮ ﻟﺨﻮﺍ ﭘﻪ ﻋﻴﻨﻲ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻮﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﺘﺮګی ﭘټوﻝ ﻫﻐﻪ ﺗﺸﯥ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﻣﺨﻪ ﻳﯥ ډﺏ ﮐړی  ﺩﻩ.ﺩ ﻭﺍﮎ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺟګړه ﻳﻮﺍﺯﯤ ﺯﻣﻮﻧږ ﺗﺮ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﯥ ﭘﻮﺭﯤ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ. ﭘﻪ ډﻳﺮﻭ ﻫﯿﻮﺍﺩﻭﻧﻮ ﮐﯥ ﺩ ﻭﺍﮎ ﺗﺮﻻﺳﻪ ﮐﻮﻟﻮ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺟګړه ﺷﻮﯤ ﺩﻩ. ﺧﻠﮏ ﻭﮊﻝ ﺷﻮﻱ ﺍﻭ ﻫﻴﻮﺍﺩﻭﻧﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ. مګر ﺯﻣﻮﻧږ ﻳﻮﻩ ﻫﻐﻪ ﺳﺘﻮنځه ﭼﯥ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻭ څخه ﻣﻮ ﺑﻴﻠﻮﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﭼﯥ ﻣﻮﻧږ ﺩ ﻭﺍﮎ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﮐﻮﺭﻧﺊ ﺟګړه  ﮐﯥ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮐﻮﺭﻧﻲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻟﻮﺭﻱﺩ ﻣﺎﺗﻮﻟﻮ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﻫﺮﻩ ﭘﺮﺩﺉ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ټکولای ﺷﻮ ﻫﺮﭼﺎﺗﻪ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻻﻯ ﺷﻮ ﺍﻭ ﻣﻮﺧﻮ ﺗﻪ ﺩ ﺭﺳﻴﺪﻭ ﻟﭙﺎﺭﻩ هره دینی صبغه او ملی  ﺣﺮﺑﻪ ﮐﺎﺭﻭﻻﻯ ﺷﻮ ﻟﻪ ﻫﺮﯤ ﭘﻮﻟﯥ څخه ﻭﺘﻼﻯ ﺷﻮ. ﺑﻠﻪ ﺳﺘﻮﻧﻪ ﭼﯥ ﻳﻮﺍﺯﯤ ﻣﻮﻧږ ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻣﺦ ﻳﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﭼﯥ ﻫﺮ ﻫﯧﻮﺍﺩ ﮐﯥ ﻣﻠﻲ جګړه ﮐﯥ  چی ﻳﻮﻩ ﺧﻮﺍ ﺑﺮﻳﺎ ﻣﻮﻣﻲ ﻧﻮ ﻧﻈﺎﻡ ﻧﻪ ړﻧګوﻱ ﺧﻮ ﺯﻣﻮﻧږ ﭘﻪ ﻫﯧﻮﺍﺩ کی  ﻭﺍﮎ ﺗﻪ ﺭﺳﻴﺪﻭﻧﮑﯥ ډﻟﯥ ﺩ ﻭﺍﮎ ﭘﻪ ګدۍ ﻟﻪ ﮐﻴﻨﺎﺳﺘﻮ ﻭﺭﻭﺳﺘﻪ  ﻧﻈﺎﻡ ړنګوی  ﻣﻠﻲ ﺑﻨﺴټوﻧﻪ ﻟﻪ مینځه  ﻭړﻱ ﺍﻭ ﺗﺮﻻﺳﻪ ﺷﻮﻱ ﭘﺮﻣﺨﺘګوﻧﻪ ﻟﻮﻟﭙﻪ ﮐﻮﻱ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﯥ ﺩﻏﻪ ډﻟﯥ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺩ ﭘﺮﻣﺨﺘګوﻧﻮ ﻫیڅ  ﭘړﺍؤ ﻧﺸﻲ ﻭﻫﻼﻯ. ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﭘﻪ ﺗړﺍؤ ﻳﻮ ﺑﻨﺴټیز ﺍﺻﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﻣﻨﻮ. ﻫﻐﻪ ﺩﺍ ﭼﯥ ﺳﻮﻟﻪ ﻟﻪ ټوﻟﻮ ﺧﻮﺍﻭﻭ ﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﺩﺭﻳﺰ ﺍﻭ ﻏﻮښتنوڅخه ،ﺗﻨﺰﻝ،ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ،ﻟﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻟﻮﺭﻱ ﺳﺮﻩ ﺩ ګډﻭ ګټو ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺩﺳﻮﻟﯥ ﺍﻭﺍﺭﺍﻣﻲ ﭘﻪ ﻓﻀﺄ، ﺗﻴﺮﻳﺪﻝ ﮊﻭﻧﺪ ﺍﻭﮐﺎﺭﮐﻮﻟﻮ ﺗﻪ ﺳﻮﻟﻪ ﻭﻳﻼﻯ ﺷﻮ.ځینی ﺳﻴﺎﺳﺘﻮﺍﻝ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻭﻧﻈﺎﻡ ﺗﺮﻣنځ ﺗﻮﭘﯿﺮﻧﺸﻰ ﮐﻮﻻﻯ ﺍﻭﻳﺎ ﻫﻢ ﮐﻠﻪ ﮐﻠﻪ ﻋﻤﺪﺍ نه ﻏﻮﺍړﻱ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻭﻧﻈﺎﻡ ﺳﺮﻩ ﺟلا کړی . ﻧﻈﺎﻡ ﻫﻐﻪ ﺳﯿﺎﺳﯥ ﺳﺴﺘﻢ ﺩﻩ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﭘﻪ ، ﭼﯥ ﻳﻮﻩ ټوﻟﻨﻪ کی ﺩ ﺧﭙل  ﺩﺭﻱ ګوﻧﻮ ﻗﻮﺍﻭ ﺳﺮﻩ ﻋﻘﯿﺪﻭﻱ ﺍﻭ ﻮﻟﻨﻴﺰﻭ ﺍﺭﺯﺘﻮﻧﻮ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﻭ ﺳﺎﺗﻨﻪ ، ﭼﻮﮐﺎټ ﮐﯥ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﻣﻠﯥ ﺧﻮ ﺟﮑﻮﻣﺖ ﺩ ﺧﻠﮑﻮ ﻳﻮﻩ ډﻟﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺎﻧﻱ ﺗﻭﻥ ﻟﻪ ﻣﺨﯥ ، ﮐﻮﯼ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺎﻧﻱ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﭼﻮﮐﺎټ ﺍﺟﺮﺍﺋﯿﻮﻱ ﮐﺎﺭﻭﻧﻪ ﭘﺮﻣﺦ ﻭړﻱ. ﺍﻭﺱ ﻣﻮﻧ ﻳﻮ ﻞ ﺩ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﻪ ﺧﻮﺭﺍ ﺣﺴﺎﺱ ﭘﺍﻭ ﮐﯥ ﻗﺮﺍﺭ ﻟﺮﻭ. ﺩ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺍﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺗﺮﻣنځ ﻫﻮﮐړه  ﻟﯿﮏ ﻻﺳﻠﯿﮏ ﺷﻮﺉ ﺩﻩ. ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﻧړیوﺍﻟﻪ ﺍﻭ ﺳﻴﻤﻪ ﺍﻳﺰﻩ ﮐﭽﻪ ﻓﺮﺻﺘﻮﻧﻪ ﺷﺘﻮﻥ ﻟﺮﻱ ﺍﻭ ﺯﻣﻮﻧ ﻭﻟﺲ ﺩ ﺑﻴﻦ ﺍﻻﻓﻐﺎﻧﻲ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻮ ﺑﺮﻳﺎ ﺗﻪ ﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﯧﺒﯥ ﺷﻤﺎﺭﻱ.  ﻧﻴﻤﺗﻴﺎﻭﯤ ﻫﻢ ﺷﺘﻪ. ﻫﻐﻪ ﺩﺍ ﭼﯥ ﻣﻮﻧ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﺩﻧﻨﻪ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﭘﻪ ﺗﺍﻭ ﺩ ﻣﻠﻲ ﺍﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺩﺍ ﭼﯥ ﻣﻮﻧږ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﺩﻧﻨﻪ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﭘﻪ ﺗړﺍﻭ ﺩ ﻣﻠﻲ ﺍﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻟﻪ ﻧﻪ ﺷﺘﻮﻥ ﺳﺮﻩ ﻣﺦ ﻳﻮ. ﺯﻣﻮﻧږ ډﻳﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﺸﺮﺍﻥ ﺩ ﻭﺍﮎ ﺩ ﻫﻮﺱ ﭘﻪ ﻭﻳﺮﻭﺳﻲ ﺭﻧځوﻧﻮ ﺍﺧﺘﻪ ﺩﻱ. ﺩ ﻫﻴﻮﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻟﺲ ګټی ﻧﺸﻲ ﺍﺭﺯﻭﻻﻯ. ﺍﻳﻤﺎﻧﻮﻧﻪ ﻳﯥ ﻧﻴﻤګړی  ﺍﻭ ﻭﺟﺪﺍﻧﻮﻧﻪ ﻳﻘﻴﻨﺎ ﻭﻳﺪﻩ ﺩﻱ . ﺩ ﻭﺳﻠﻮﺍﻝ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻟﻮﺭﻱ ﭘﻪ څرګندونو ﮐﯥ ﺗﺮ ﺍﻭﺳﻪ ﭘﻮﺭﯤ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺩ ﻭﻟﺲ  ﺍﻭ ﻫﯧﻮﺍﺩ ﺩ ﻮ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺩ ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﺍﻭ ﺗﻨﺰﻝ ﻫیڅ  ډﻭﻝ څرﮎ ﻧﻪ ﻟﻴدل کیږی .

ﺩ طالبانو مذاکراتی ډلګۍ که ملی نده ﻧﻮ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻲ ﺧﻮ ﺣﺘﻤﺎ ده ، مګر د ﺣﮑﻮﻣﺘﻲ ډﻟﯥ ﻟﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﻧﻮﻣﻠړڅخه  څرګندیږی  ﭼﯥ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻲ ډﻟﻪ ﮐﯥ ﺩﻭﻩ ډﻭﻟﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺷﺘﻮﻥ ﻟﺮﻱ ﭼﯥ ﻳﻮ ﻳﯥ ﺍﺭګ ﻣﻴﺸﺘﻮ ﺗﻪ ﮊﻣﻦ ﺍﻭ ﺑﻞ ﻟﻮﺭﺉ ﻳﯥ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻮﺍﮎ ﺟﻮړﻭﻱ.  ﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺮﻳﮑﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﺘﻼﻓﻲ ﻣﻠګرﻱ ﻫﻢ ﻟﻪ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻲ ﭘﺮﻭﺳﯥ څخه ﺑﻬﺮ ﺳﺎﺗﻞ ﺷﻮﻱ ﺍﻭ ﻫیڅ ډﻭﻝ ﺳﻼ ﻣﺸﻮﺭﻩ ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺷﻮﯤ. ﻣﻮﻧږ ﭘﻪ ځینو ﻣﻮﺍﺭﺩﻭ ﮐﯥ ﺩ ﻭﻟﺴﻤﺸﺮ  ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻣﻨﻮ. ﺩ ﻫﻐﻮ ﺯﻭﺭﻭﺍﮐﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﻳﯥ ﺳﺨﺖ ﻏﺒﺮﻮﻥ ﺩ ﺳﺘﺎﻳﻨﯥ ﻭړ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩ ﻧﻮﻣﻮړﻱ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻭﺍﮎ ﺗﻪ ګواښ ګڼل  ﮐﻴﺪﻝ. ﺩ ګاونډ یانو ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﮐﺮﻡ ﺗﻪ ﻳﯥ ﺩ ﻭﻟﺴﻲ ﺍﻣﻴﺪ ګراف را ښکته کړی ده ﺧﻮ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﺩ ﺷﮏ ﺍﻭ ﺗﺮﺩید ځای ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﭼﯥ ﺍﻭﺳﻨﻲ ﺗﺮﻳﻨګلی ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﺩ ﻫﻴﻮﺍﺩ ﭘﻪ ﺭﺳﻮﻟﻮ ﮐﯥ ﻭﻟﺴﻤﺸﺮ ﺑﺮﺉ ﺍﻟﺬﻣﻪ ﻧﻪ ﺩﻩ. ﻭﻟﺴﻤﺸﺮ ګڼی ستونځی  ﺍﻭ ﻧﻴﻤګړﺗﻴﺎﻭﯤ ﻟﺮﻱ. ﺩ ﮊﻣﻨﻮ ﭘﻪ ﭘﻮﺭﻩ ﮐﻮﻟﻮ ﮐﯥ ﭘﺎﺗﯥ ﺭﺍﻏﻠﺊ ﺩﻩ . ځان یی دیوی  ﻣﺒﻬﻤﯥ ﺍﻭ ﻣﺮﻣﻮﺯﯤ ﮐړﺉ ﭘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﯥ ﺑﻨﺪ ﮐړﺉ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻧﻪ ﺩﻳﻨﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪﺍﺗﻮ ﺗﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﻣﻠﻲ ﺍﺭﺯښتونه ﭘﻴﮋﻧﻲ ﺍﻭ ﻧﻪ ﻫﻢ ﻭﻟﺴﻤﺸﺮ ﭘﻪ ځمکنیو ﺣﻘﺎﺋﻘﻮ ﺍﻭ ﻋﻴﻨﻲ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻮﻧﻮ ﺧﺒﺮﻭﻱ. ﺩ ﻭﻟﺲ ﻟﻪ ﺍﺻﻠﻲ ﺳﺘﻮﻧځو، ﻏﻮښتنوﺍﻭ ﺍړﺗﯿﺎﻭﻭ ﻧﻪ ﺧﺒﺮیږی . ﻓﮑﺮ ﮐﻮﻱ ﭼﯥ ﻭﻟﺲ ﭘﻪ ﮐﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﻧﻮﺭﻭ ﻟﻮﻳﻮ ښاﺭﻭﻧﻮ ﮐﯥ ﺩ ځوﺍﻧﺎﻧﻮ ﺍﻭ ﺩښځود ﺣﻘﻮﻧﻮ ﺩ ﺧﻮﻧﺪﻳﺘﻮﺏ ﺗﺮ ﻧﻮﻡ ﻻﻧﺪﯤ ﺩ ﭘﺮﺩﻳﻮ ﭘﻪ ﻣﺎﻟﻲ ﻟګښت ﺟﻮړ ﺷﻮﻱ ﺟﻮړﺘښتوﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﯥ ﻭﻟﺴﻤﺸﺮ ﻏﻨﻲ ﺗﻪ ﺩ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻲ ﺍﻭ ﻏﻮړﻩ ﻣﺎﻟﻲ ﭘﻪ ﻣﻮﺧﻪ ﻭړ ﻭړ ﺍﻟﻘﺎﺏ ﻭﺭﮐﻮﻱ.  ﻣﻠﺖ ﺍﻭ ﻭﻟﺲ ﭘﺮځای ﭘﺮﻳږﺩﻭ سیاسی شریکانو  یا په ﺑﻞ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻟﻪ ﺍﻳﺘﻼﻓﻲ ﻣﻠګرﻭ ﺳﺮﻩ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻣﺸﻮﺭﻭ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻯ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺳﻼ ﺍﻭ ﻣﺸﻮﺭﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﺑﯥ ﺍﺭﺯښته ﺘﻪ ښکاری. ﮐﻪ  ﺳﻮﻟﯥ ﺗﻪ ﺩ ﺭﺳﻴﺪﻭ ﭘﻪ ﻣﻮﺧﻪ ﺩ ﺗﻴﺮﻭ ﮐﻠﻮﻧﻮ ګټی ، نوښتونه  ﻫڅی ﯾﻮﻩ ﻧﺎﮐﺎﻣﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ وګڼو ﻧﻮ ﺍﻭﺱ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮﻩ ﺷﻮﻱ ﻳﻮ ، ترهغوچی ښکیلی ﺧﻮﺍﻭﻱ ﺳﻮﻟﻪ ﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍړﺥ ﺗﺴﻠﻴﻤﻲ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻫﻢ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ هوکړه ﺟﻨګی ﺗﺎﮐﺘﯿﮏ ګڼی  ﺣﺘﻤﺎ به موستونځی لکه داوس په شان په ټپه ولاړ  ﺣﺎﻟﺖ ﮐﯥ ﺍﻳﺴﺎﺭﯤ ﻭﻱ. ﺩ ښکیلو ﺍړﺧﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺰﻭﻧﻮ ﮐﯥ ﻣټکوﺭﺗﻴﺎ ﻳﻮ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﻣﻨﻔﻲ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ ﺟګړه  ﻟﻪ ﻳﻮﯤ ﺧﻮﺍ ﺍﻭ ﺩ  ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺍﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺗﺮﻣنځ  ﭘﻪ ﻫﻮﮐړﻩ ﻟﯿﮏ ﮐﯥ یې  ﭘﻴﭽﻠﺘﻴﺎﻭﯤ ﺩ ﺑﻨﺪﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﺧﻼﺻﻮﻥ ﺍﻭ ﺩ ﺑﻴﻦ ﺍﻻﻓﻐﺎﻧﻲ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻮ ﭘﻴﻠﻮﻝ ﭘﻪ ﺟﺪﻱ ﺗﻮګه  ﻟﻪ ﺳﺘﻮﻧځو ﺳﺮﻩ ﻣﺨﺎﻣﺦ ﮐړی   ﺍﻭ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﭘﻪ ﻫﮑﻠﻪ ﺩ ﻭﻟﺴﻲ ﻫﻴﻠﻮ ﻏﻮټۍ  ﺳﭙړﻳﺪﻭ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭘﺮﯦﺩﻱ. ﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻟﺨﻮﺍ ﮐﻠﻪ ﺳﻮﻟﯥ ﺍﻭ ﮐﻠﻪ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﮐﻠﻪ ﭘﻪ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻲ ټیم ﮐﯥ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﻮ ﺗﻪ ﺩ ﻣﺨﺘﻠﻔﻮ ﺷﺮﻃﻮﻧﻮ ﺍﻳښوﺩﻝ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﺍﻭ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻋﻨﺎﺻﺮ ځای  ﭘﻪ ځای  ﮐﻮﻝ ﺍﻭ ﻟﻪ ﺑﻞ ﭘﻠﻮﻩ ﺩ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﻟﺨﻮﺍ ﺩ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺩ ﺳﺘﻮنځی  ﺩ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺍړﺥ ﭘﻪ ﺗﻮګه  ﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻟﻪ ﻣﻨﻠﻮ ﺍﻭ  ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻟﻪ ﻣﺨﺎﻣﺦ ﺧﺒﺮﻭ څخه  بیځایه  ﺍﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺟﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻫﻐﻪ ﺳﺘﺮﺧﻨډﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺩ ﺭﻭښانه  ﺍﻭ ﻫﻮﺳﺎ ﺭﺍﺗﻠﻮﻧﮑﻲ ﭘﻪ ﻫﮑﻠﻪ ﻳﯥ ﺩ ﺍﻓﻐﺎﻧﺎﻧﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﺗﻪ ﺯﻳﺎﻧﻮﻧﻪ ﺍړﻭﻟﻲ ﺩﻱ. ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﻳﺎﻧﻮ ﻫﻢ ﻟﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺳﺮﻩ ﺩ ﺩﻭﻩ ﺍړﺧﯿﺰ ﺗړﻭﻥ ﻟﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺗﻮ څخه  ﺩ ﺣﮑﻮﻣﺘﻲ ﺍړﺥ ﺑﻬﺮ ﺳﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻫﻮﮐړه  ﻟﯿﮏ ﮐﯥ  ﺩﺍﺳﻲ ﮊﻣﻨﻮ ﺗﻪ ټټر ﻭﻫﻞ ﭼﯥ ﺩ ﻫﻐﻮ کړنو  ﺍﺟﺮﺍﺋﯿﻮﻱ  اړخ ﭘﻪ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﭘﻮﺭﯤ تړاؤ  ﻟﺮﻱ ﺩ ﺍﻓﻐﺎﻧﺎﻧﻮ ﺗﺮﻣنځ  ﺩ ﺩﻏﯥ هوکړی  ﭘﻪ ﺗړﺍﻭ ﺩ ﺑﯥ ﺑﺎﻭﺭﻱ ﻭﺍټن ﺯﻳﺎﺕ ﺍﻭ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﺩ ﭘﺮﻭﺳﯥ ﺑﺮﻳﺎ ﻳﯥ ﻟﻪ ګواښونو ﺳﺮﻩ ﻣﺦ ﮐړی  ﺩﻩ. ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻳﯥ ﺩ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﭘﻪ ﻧﻴﺖ ﺍﻭ ﻧﻮښت ﺑﯥ ﺑﺎﻭﺭﻩ ﺍﻭ ﺩ ﺳﻮﻟﯥ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻻﭘﻴﭽﻠﯥ ﮐړﯤ ﺩﻩ. ﺩﺍﺳﯥ ښکارﻱ ﭼﯥ ﺩﺍ ﻫﺮ څه ﺩ ﻋﺎﺭﻓﺎﻧﻪ ﺗﺠﺎﻫﻞ ﭘﻪ ﺗﻮګه  ﺗﺮﺳﺮﻩ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ.  په هرحال هغه څه  ﭼﯥ ﻟﻪ ﭘﻮﺭﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻳﯥ ﻭﻳﻼﻯ ﺷﻮ  ﺩﺍ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﻫﻢ ﺗﺮ ﺍﻭﺳﻪ ﭘﻮﺭﯤ ﭘﻪ څرګنده  ﺗﻮګه  ﺩ ﺳﻮﻟﯥ په ﺍړﻭﻧﺪ ﺑﻠﮑﯥ ﻧښی او نښانی ټولی داښېی ، ﭼﯥ ﺩﻭﺍړﻩ ﺧﻮﺍﻭ ﺳﻮﻟﻪ ﺩ ﻳﻮﻩ ﻣﺤﺎﺭﺑﻮﻱ ﺗﺎﮐﺘﯿﮏ ﭘﻪ ﺗﻮګه ﻧﻴﻮﻟﯥ ﺩﻩ.که ددواړو خواؤ   ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻭ ﮊﻣﻨﺘﯿﺎ ﻫﻤﺪﻏﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﻮﻣﻲ  ﭼﯥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺩ ﺗﻠﭙﺎﺗﻲ ﺳﻮﻟﯥ ﺩ ﻗﻴﻤﺖ ﭘﻪ ﺗﻮګه  ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﭼﻮﮐﺎټ ﮐﯥ ﻟﻪ ﺑﺪﻟﻮﻥ څخه  ﻣﻄﻠﻖ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ  ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺩ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮﻱ ﺳﻮﻟﯥ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺩ ﺧﭙﻞ ، ﻧﺴﮑﻮﺭ ﺷﻮﻱ ﺍﻣﺎﺭﺗﻲ ﻧﻈﺎﻡ ﺩ ﺑﻴﺎ ﻧﺎﻓﺬﻭﻟﻮ ﺍﻭ ﺍﺭګ ﺗﻪ ﺩ ﺭﺳﻴﺪﻭ ﻫﻮډ ﻟﺮﻱ ﻧﻮ ﺩﻏﻪ ﻣټکوره ﺗگلارﻩ ﺑﻪ ﺯﻣﻮﻧږ ﻭﻟﺲ ﺍﻭ ﻫﻴﻮﺍﺩ ﺩ ﻳﻮﯤ ﻧﻪ ﺧﺘﻤﯧﺪﻭﻧکی جګړی  ﭘﺮ ﻻﺭﻩ ﻭﺭﺳﻴﺦ ﮐړی ﭼﯥ ﻧﻪ ﺑﻪ ګټونکی ﻟﺮﻱ ﺍﻭ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﻠﻮﻧﮑﺊ. ﺩ ﮊﻭﺭ ﺧﻔګاﻥ ځاﻯ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺯﻣﻮﻧږ ﭘﻪ ﻫﯿﻮﺍﺩ ﮐﯥ ﭘﻪ ﺍﺭګ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﻧﻨﻮﺗﻠﻮ ﻫﻮﺍ ﺍﻭ ﻫﻮﺱ ﺩ جګړو  ﺩ ﮐﻮﺭﻧﻴﻮ ﺑﻌﺪﻭﻧﻮ ﺑﻨﺴټیز ﻻﻣﻞ ﺟﻮړﻭﻱ. ﺩ ﻭﺍﮎ ﺗﺮﻻﺳﻪ ﮐﻮﻟﻮ ﻟﭙﺎﺭﻩ څوګ ﺩ  ﺗﻮﭘﮏ ﺷﭙﻴﻠﺊ ، بم باروت کاروی  ﻏﺮﻩ ﺗﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﮐﻴږﻡ ﻻﺭﻩ ﻭﻧﻴﺴﻲ . ﻟﻪ ﺗﻴﺮﻭ څلورو ﻭ ﻟﺴﯿﺰﻭ ﺭﺍﻫﯿﺴﯥ ﭘﻮﺭﺗﻨﻴﻮ ﺳﺮټمبه ﺗﻮﺑﻮﻧﻮ ﻣﻌﮑﻮﺳﯥ ﭘﺎﻳﻠﯥ ﺩﺭﻟﻮﺩﻟﯥ ﺩﻱ. ﻭﺍﮎ ﺗﺮﻻﺳﻪ ﺷﻮﺉ ﺩﻩ ﺧﻮ ﻭﺍﮎ ﺳﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﻭﻟﺴﻲ ﭼﻮﭘړﺗﻴﺎ ﻳﻮﺍﺯﯤ ﺧﻮﺏ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮﺉ ﺩﻩ.

ﺍﻭﺱ ﻫﻐﻪ ﻭﺧﺖ ﺭﺍ ﺭﺳﻴﺪﻟﺊ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩ ﻭﺍﮎ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻻﺭﻭ ﺍﻭ ﺩ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﭘﺮﻭﺳﯥ ﭘﻪ ، ﺗﺮﻻﺳﻪ ﮐﻮﻝ ﻟﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﻨﺴټوﻧﻮ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻮښت ﭘﻪ ﮐﺎﺭﻭﻟﻮ ﺍﻭ ﺩ  ﺻﺪﺍﻗﺖ ،  ﺧﺪﻣﺖ ، ﻣﺮﺳﺘﻪ ﺩ ﺍﻫﻠﻴﺖ ﻭﻟﺴﻮﺍﮎ ﻧﻈﺎﻡ ﻟﻪ ﻻﺭﯤ ﺷﻮﻧﺘﻴﺎ ﻭﻣﻮﻣﻲ. ﺩ ﺣﮑﻮﻣﺘﻮﻟﻲ ﭘﺮﻣﻬﺎﻝ ﺍﻟﻬﻲ ﺍﺣﮑﺎﻣﻮ ﺍﻭ ﺩ ﻭﻟﺲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺭﺍﺩﻭ ﺗﻪ ﺳﺮ ښکته کړای شی .  ﺩ ﺧﭙﻞ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩ ﺍﺭﺯﻭﻧﯥ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﭘﻪ ﻭﻟﺴﻲ ﮊﻭﻧﺪ ﮐﯥ ﺩ ﭘﺮﻣﺨﺘګ ﺍﻭ ﻭﺩﯤ ﮐﭽﻪ ﻭګرځوﻭﻱ . ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻪ ﺩ ﺷﻬﻮﺕ ، شهرت ثروت او په نورور د واکمنی او بادارۍ ﭘﻪ ﺳﺘﺮګه ﺩ ﮐﺘﻠﻮ ، ﻓﺎﺳﺪ،ﺯﻭړﻣﺮﺩﻭﺩ ﺍﻭﻣﻨﻔﻮﺭﺩﻭﺩ ﺩ ﺗﻞ ﻟﭙﺎﺭﻩ ﺧﺘﻢ ﺷﻲ ، ﻭﺍﮐﻤﻨﻲ ﺗﻪ ﺭﺳﻴﺪﻝ ﺍﻭﻟﻪ ﻭﺍﮎ څخه  ﻟیرﻱ ﮐﻴﺪﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﺩ ﻭﻟﺴﻲ ﺭﺍﻳﻮ ﭘﻪ ﺑﻨﺴټ  ﺩﻳﻮﻩ ﺗړوﻥ ﻟﻪ ﻣﺨﯥ ﻭﻱ ﭼﯥ ﭼﺎﺗﻪ ﺗﺮ ﮐﻮﻣﻮ ﺷﺮﺍﻳﻄﻮ ﻻﻧﺪﯤ څوﻣﺮﻩ ﻭﺧﺖ ﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﭼﻮﮐﺎټ ﮐﯥ ﺩ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻮﻟﻮ ﺩﻧﺪﻩ ﺳﭙﺎﺭﻱ