من می اندیشم،پس تو هستی!

اندیشیدن فقط در موجودیت و حضور دیگری در جهان امکان پذیر است، بدون حضور دیگری که به باور های ما شک کنند، ما را انتقاد کنند، اندیشیدن امکان پذیر نیست.اندیشیدن برای دیکارت همان شک کردن بود.

اما به باور لاویناس این شک کردن به خود و به باور های خود بدون حضور و انتقاد دیگری میسر نیست، دیگری که قبل از ما در جهان حضور یافته است و ما را متوجه نادانی ما میسازد.بنابراین هستی دیگری شرط اندیشیدن ما است.

او است که ما را به اندیشیدن و شک کردن وا میدارد. اندیشیدن همیشه اندیشیدن در مورد، و یا رد اندیشه و باور های دیگران است.فرد، جامعه, و نهاد های سیاسی، بدون انتقاد و منتقد در بهشت نادانی خود باقی خواهند ماند و محکوم به پوسیدن و نابودی خواهند شد.