وب سایت نواندیشی به ویب سایت خبری تحلیلی نواندیشی خوش آمدید
مخاطب این سخن فرهنگیان،نویسندگان و قلم بدستانیست که از طریق رسانه های مجازی و شبکه های اجتماعی با مردم در گفتگو و تبادل نظر اند.اگر مراد ازین فعالیتها بسط معرفت و ایجاد قدرت تمییز و داوری در خوانندگان است باید زبانی اختیار کرد که برای همه بشمول مخالفین قابل تحمل و نیز قابل تآمل باشد.زبانیکه تفاهم و اشتراک جمعی ایجاد نماید.به همان میزانیکه آرآ و نظرات اهمیت دارند زبانیکه این نظریات را انتقال میدهد جاذبه و کنجکاوی و قدرت ایجاد میل بویژه در مخالفین را دارا باشد.در طول پنجاه سال اخیر احزاب ٬ سیاسی هرکدام ادبیات و لحنی اختیار کرده بودند که جدایی،نفرت،بدبینی و سؤ تفاهم را روزبروز بیشتر و راه گفتگوی سازنده جمعی را بسته بودند،زبانی که آشتی و تمایل بهمدیگر را از میان میبرد.
بطور نمونه و برجسته ادبیات گروه های اسلامی .مذهبی در برابرچپیها کاربرد اصطلاحات خاص دینی و اخلاقی بودکه طرف مقابل رامتهم،مظنون،غیراخلاقی،نجس و مطعون و مغضوب تصویر میکرد مانند کافر،زندیق،مشرک،بی اعتقاد بخدا و مخالف همه مقدسات که این اصطلاحات با انگیزه های سیاسی جهت ایجاد دشمنی و خصومت میان مسلمانان و چپیها میگردید.اینکار با شیوه علمی،تحلیلی و زبان اوبژکتیف صورت نمیگرفت بلکه برای مطعون و ملعون قرار دادن مخالفین و وارد کردن اتهامات اخلاقی و دینی به آنها بود.من نمیگویم آنها مخالف دین و مقدسات نبودند من میگویم کاربرد این اتهامات در انظار مردم عوام راه تفاهم و گفتگوی سیاسی را میبست.ابزار قرار دادن ادبیات دینی و اخلاقی در خدمت اهداف محض سیاسی حکایت از حسن نیت برای تفاهم ندارد.هدف لگدمال کردن و سلب اعتبار اجتماعی حریف بود هرچند تجارب سیاسی دهه های اخیر نشان داد که هیچکدام در برابر ملت صداقت نداشتند.ازانطرف کمونیستها مسلمانان را با ادبیات بسیار گزنده،توهین آمیز و تحقیر کننده یاد میکردند که حتی شایسته مباحثه هم نبودند.اصطلاحاتی چون مرتجع،خرافاتی،باطل پرست،،تاریخ زده،ضد علم و دانش و مدنیت و موجودات بدوی و وحشی ،کهنه پرست و باورمند به طامات و طلسمات را برای معرفی مسلمانان بکار میگرفتند.من هیچ مباحثه و گفتگو میان کمونیستها و مسلمانان را در صحن دانشگاه و لیلیه کابل بیاد ندارم که منجر به توهین و تحقیر و اتهامات اخلاقی و یا غالبآ کله مشتی نمیشد.هرکدام خشنتر و پرخاشگر تر بود خود را پیروزتر و مفتخرتر می پنداشت.تندروی و افرط گری ایدئولوژیک آشتی ناپذیرومجروح کننده احساسی و هیجان انگیز دربرابر یکدیگر و همدیگر را به هیچ شمردن،بالاخره قابل کشتن و حذف کردن و بی ارزشی خون شان به یکدیگر درپنجاه سال اخیرآنقدر خسارات و ویرانی و فاجعه آفریده که طی نسلها قابل جبران نیست.
فاجعه کنونی و سردرگمی سرنوشت ملت برای آینده های طولانی محصول همان توهمات و افراطیت های ایدئولوژیک است که هرکدام در عمل فقط مصیبت و فاجعه افریدند و همه یکسان به ناکامی شرم اور روبرو گشتند.بعد ازینهمه فجایع و خیانتهای ملی اکنون اگر میخواهیم برای آگاهی . معرفت جامعه با زبان و یا قلم کاری انجام دهیم اولین و بزرگترین کار اینست که خود ما ازان گذشته ناکام و شیوه غلط و ویرانگر عبرت بیاموزیم و زبان تفاهم سازنده و بیدار کننده برگزینیم.هیچکدام گذشته درخشان و افتخار افرینی نداشتیم لازم نیست باز هم با همان ادبیات و همان شیوه پرخاشگرانه با یکدیگر برخورد نماییم.اگر روزی توفیق یابیم که آینده روشنتر وامیدوار کننده تر را تحقق بخشیم این هدف اولتر از همه از طریق تفاهم همدلانه و وحدت بخش میسر است و بس.نکته بسیار ارزشمند و عبرت اموز اینست که ما همه در طلسم و توهم ایدئوژیک گرفتار بودیم که هیچ ارتباطی با واقعیتهای فرهنگی و تاریخی و ضروریات حقیقی جامعه نداشتندایدیولوژی تصویرهای خیالی و توهمی و وارونه واقعیات جامعه میباشد که روشنفکران شتاب زده . عاشق قدرت میخواهند از طریق آنها به اریکه قدرت برسند.طلسم ویرانگر ایديولوژی اینست که یکعده میخواهند جامعه امروزی و قرن بیست و یکمی را به زندگی فقاهتی ۱۳۰۰ سال قبل برگرداند و بدویت قبیلوی را بر کل جامعه حاکم گرداند.جامعه را از علم و فرهنگ و مدنیت محروم گرداند.همانطور که همتایان چپی و کمونیست شان میخواستند همه جامعه را از تیغ استالینی بگذرا نند تا فقط سه ملیون سوسیالیست را نگهدارند.این رفتار ایدئولوژیک با مردم است مهم نیست طالب باشد یا کمونیست،شیوه عملکرد دقیقآ مشابه همدیگر است.سخن ما درینست که هردو ازین توهم بیرون آیند،تار های عنکبوتی ایدئولوژیک و توهمات انرا از سر بیرون کرده خواسته های واقعی مردم زبان بریده را بشنوند و راه حل همگانی در پیش گیرند.
لطیفی ۱۴ مارچ ۲۰۲۲
