در شرایط کنونی تجلیل از صدمین سالگرد استرداد استقلال , بمثابه پاشیدن نمک بر زخم های ملت است.به ملتی که هر روز در شعله های اشغال کشور میسوزد , استقلال معنایی ندارد. ملتی که نان برای خوردن ندارد, شکمش گرسنه است , پول ندارد که به فرزندانش لباس بخرد اما ارگ نشینان بی باکانه مبلغ پنج ملیون دالر را از پول همین ملت در یک کار بی هدف و بیفایده بنام جشن صد سالگی استقلال هزینه میکنند.به صلح که نیاز مبرم و حیاتی ملت در شرایط کنونی است , پشت پا میزنند
و به بهانه های گوناگون ودر اصل بخاطر بقای خود شان , أنرا پیوسته سبوتاژ و تخریب میکنند. و این در حالیست که ملت هر روز و بدون وقفه درسوگ عزیزان خود نشسته است و گلیم ماتم در هر خانه به نحوی هموار است, اما کسانیکه مست نشئه قدرت اند به روی ان ها می خندند و به عوض اعلان عزای عمومی در کشور شادیانه سر میدهند. در و دیوار و درختان کابل را بنام جشن ازادی مسرفانه چراغان نموده اند در حالیکه ملت شب ها و روزها در تاریکی بسر میبرد.
جشن استقلال درد ملت را درمان نمی بخشدو هیچنوع تغییری را در در زندگی مردم وارد نمیکند , جز ضیاع وقت , اتلاف ثروت , چپاول و پر نمودن جیب دزدان سیاسی و مافیای اقتصادی.مجرمانی که زیر عنوان جشن استقلال استفاده ابزاری میکنند و به بهانه های مختلف پول و دارایی ملت را صرف کمپاین های انتخاباتی خویش مینمایند , منتظر باشند که روزی در داد گاه خشم مردمی بنام مجرمان تاریخ زمینگیر خواهند شد و با ارتکاب این جفا های نا بخشودنی در دادگاه خشم الهی بسان سایر ظالمان وقلدران تاریخ محاکمه خواهند شد.