وقتی پرستو ها برنه گشتند !

چهل و چند سال قبل برای آخرین بار مردم ما شعف و نشاط نوروز و سال نو را با حجره حجره ی وجود خود محسوس نمودند. بعد از کودتای شوم هفت ثور نه بهاری آمد و نه سال نوی بلکه سال های خونباری سر تا پا مملو از حزن، بربادی و فلاکت بار بار تکرار شد. پرستو ها دیگر از سفر زمستانی برنگشتند و زاغ هابه جای هزاران در بوستان کشور نغمه سرائی نمودند، گلها خشکیدند و با هر بهاری خار های تازه ای در هر کنج و کنار وطن دمید و این میهن بلاکشیده را به خارستان مبدل نمود.

گاهی در کشتن پدر مویه سر دادیم، گاهی در شهید شدن خواهر عزا نمودیم و گاهی هم در لادرک شدن برادر با چشم های انتظار به در خون جگر خوردیم. جنایتکاران ، آدمکشان و وطنفروشان مکرر نقاب بدل نمودند و بهار های ما را آماج رگبار زمستان و پائیز قرار دادند. پائیز و زمستان دو فصلی بودند که در هر سال تکرار شدند و بهار یک خاطره ای شیرینی از گذشته ها باقی ماند. ولی جای خوشی است که این وطن و ملت هنوز هم وجود دارد و در تاریک‌ترین شب های زمستان هم کسانی بودند که چراغ های وجدان شان در عمق ظلمت روشنی می افگند و مانند شمع می سوختند و به ظلمت تسلیم نمی گردیدند. امروز  بعد از به قدرت رسیدن طالبان به اراده آمریکا هم چراغ ها در هر گوشه و کنار روشنی می آفرینند و به یک آینده ای که بهار را هم در آن مقامی است نوید می‌دهند. سال نو را برای همه مردم شریف افغانستان و جهان تبریک گفته و سخت باورمندم که ستمگران تا ابد تسلط نخواهند داشت و ملت بلا دیده ما هم روزی با تکیه بر بنیان تعقل و خردگرائی بهار رفته را به ملک بر خواهند گشتاند و روز های خوبی را برای نسل های بعدی فراهم خواهد نمود.

” ملت زمین است و سلطان درخت    بماند زمین و نماند درخت”

شاد، سلامت و سرفراز باشید دوستان